Solpores...

Ola...

Somos nós,

os de hoxe,

os de antonte,

os de mañá.

Velaquí as portas

do noso fogar,

sempre abertas,

os beizos dos nosos soños

de nenos e nenas despertas,

mirando o solpor,

aínda abraiados.

Váise paseniño a luz

pero xa non temos medo:

aprendiamos –e aprendemos-

a ser auga e non sede,

a sorrirlle ao inverno,

a xogar moi seriamente,

a amar o noso verbo.

As árbores custodian a terra

e todas e todos temos raíces

que nos teñen na tormenta:

Nin as ondas do mar ferido

nin as bágoas do mar airado,

agora nós

somos vento,

temos voz.