martes, 31 de mayo de 2016

Héroes de vidrio

Este texto es una petición expresa de una alumna tras celebrar un Libro/Amigo-invisible. Siempre les insisto en la necesidad de que personalicen sus regalos, y una dedicatoria sentida es una gran opción. Ella me pidió una dedicatoria para su libro favorito, La princesa prometida, de William Goldman. No pude negarme (ni quise). Comparto el resultado con vosotros.

Imagina conmigo un mundo
nuevo y brillante
como un cuento de hadas.
Sueña.
Esta vez los héroes luchan sin espada,
tienen hambre
y frío.
También tienen miedo, y vergüenza.
Se llaman Carmen, Cloe, Naima
o Patrick.
Mis héroes se arman de valor
y de sonrisas
para enfrentarse a todos sus demonios
cada día,
que amanece como una promesa
de eternidad,
que crece mientras creces.
Se baten en duelo
siempre ante un espejo
y aprenden a ganar,
y aprenden a perder.
Mis héroes no son héroes de hierro,
son héroes de vidrio,
de sueños manuscritos en el cielo,
dueños de su propio camino.



martes, 24 de mayo de 2016

Días de fútbol

Bienvenidos al mundo,
este es el instante pulcro y austero
en el que el silencio invade el silencio
y las argutendidas gasas se diluyen.

Aurea mediocritas.
Las estridencias se pagan,
dijo aquel que hilarante
brindaba con champagne
en cráneos abiertos.

No fingimos el dolor
cuando nos duele.
No fingimos el amor
cuando nos duele.

Quisimos ver rodar cabezas
y alzamos la voz,
y las palabras conjuradas
eran bellas e importantes.

Gritamos paz
y sonaron sus tambores de guerra,
gritamos luz
y encendieron todas las hogueras,
gritamos libertad
y tapiaron sus ventanas, nuestras puertas.

Beatus ille.
Dichoso aquel que se aleja
y se refugia en sus quehaceres,
alejado de penurias y gobierno,
y no piensa más que en santos
o futbolistas,
tanto monta, monta tanto.

Nos convencieron.
Siempre nos convencen.
Son los dueños de la palabra.
Sólo nuestras cabezas saben rodar.

Y ya no somos dueños ni del silencio
que nos nutre,
ni de los sueños bastardos
que el tiempo engulle.

domingo, 15 de mayo de 2016

Voces clausuradas

Voy a romperte los tímpanos
con tu propia voz,
y creerás que hablo de ti,
que siento por ti…

y no.

Ni barroco ni posmoderno,
ni me vendo al desengaño
ni compro melancolía,
sólo entierro silencio,
sólo cosecho silencio.

Y no…

El amor no redime ni te salva
cuando quema
los visillos raídos de una conciencia
traidora y duermevela.

Yo también he vendido primaveras caducadas.
Yo también he sido poeta.

Pronto seremos voces clausuradas
en gargantas ajenas.
Efímeras.
Pasajeras.

lunes, 9 de mayo de 2016

Solpores...

Ola...
Somos nós,
os de hoxe,
os de antonte,
os de mañá.

Velaquí as portas
do noso fogar,
sempre abertas,

os beizos dos nosos soños
de nenos e nenas despertas,
mirando o solpor,
aínda abraiados.

Váise paseniño a luz
pero xa non temos medo:

aprendiamos –e aprendemos-
a ser auga e non sede,
a sorrirlle ao inverno,
a xogar moi seriamente,
a amar o noso verbo.

As árbores custodian a terra
e todas e todos temos raíces
que nos teñen na tormenta:

Nin as ondas do mar ferido
nin as bágoas do mar airado,

agora nós
somos vento,
temos voz.